მარკუსმა თვალები გაახილა, უკანასკნელი დღეების განმავლობაში პირველად ეძინა მშვიდად. არც კი ეძინა, თითქოს თვლემდა და ისვენებდა… და ამ პროცესში თათას ყოველი შეხება და ალერსი აგონდებოდა და ამისგან უფრო მშვიდდებოდა.
თათას გახედა, იგი მისკენ ზურგით იწვა, თითქოს ეძინა, მარკუსმა გაიფიქრა: “ნეტავ ვამპირები იძინებენ?! ალბათ არა. თუ იძინებენ? აბა ენერგია საიდან აქვთ?! საიდან და სისხლიდან. სისხლს ხომ სვამენ, ბევრს თანაც. სუნთქვა?! არა სუნთქვით აშკარად არ სუნთქავენ…” თათას შიშველ ზურგს შეხედა, არ ინძრეოდა… ” იქით რატომ არის მიტრიალებული?!” – გაიფიქრა მან.
მარკუსი წამოჯდა, თათას გადახედა… თვალები დახუჭული ჰქონდა… სახეზე კი ნაზი ღიმილი ეტყობოდა. მარკმა მხარზე აკოცა და ადგომა დააპირა…
ვერ ადგა…
სისუსტე იგრძნო…
– სად ხააარ? – ჩაესმა ნაცნობი ხმა.
– აქ ვარ, აჰაჰა ჰაჰაა – უკვე გოგონას ხმა გაიგო.
– სად ხარ, თამარ?! სად ხარ?! – ისევ კაცის ხმა.
თითქოს უკვე თვითონ იყო თამარი, პატარა გოგონა, რომელიც კლდეს უყურებდა, კლდეში ბუნებრივ გვირაბს, იგი ქვევით ჩადიოდა, საიდანაც უცნაური ხრიალი ისმოდა.
– მოდი, მოდი ჩემთან… – თითქოს მას რაღაც ეძახდა მზაკვრული და დაბალი ხმით.
თამარს კი ზევიდან ბიძამისის ხმა მაინც ესმოდა:
– სად ხარ თამარ??? – მეფის ამალა აშკარად შფოთავდა.
– მოდი ჩემთან ! – თამარმა მისკენ მაცქირალი ორი წითელი თვალი დაინახა. რატომღაც არ შეეშნდა, მიუახლოვდა.
– თამარ! თამარ! არ გაინძრე! – ყვიროდა კაცი.
თამარს რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ვერ მოასწრო, თვალის დახამხამებაში რაღაცამ მას ხელი სტაცა და სიბნელეში შეათრია.
რამოდენიმე ხანი გავიდა.
თამარმა თვალები გაახილა.
ისევ ესმოდა მამაკაცების ხმა:
– სად ხარ თამარ? სად ხარ?
– აქ ვარ ძია! – ამოიოხრა მან და კისერზე საშნელი წვა იგრძნო.
* * *
მარკუსი ძირს ეგდო.
– ადექი – უთხრა თათამ.
– რა დამემართა?! – იკითხა მან.
– არ ვიცი.
მარკუსი დაიბნა. საწოლზე დაჯდა, თათა ზედაც არ უყურებდა.
– შენ დამესიზმე… მგონი – ბოლოს უთხრა თათას.
თათა მიუჯდა მას, ხელოვნური ღიმილით გაუღიმა.
– ჰო, ვიცი. ჩემს სახელს იძახდი… თამარი. ასე დამარქვეს მშბლებმა.
– მაშ, შენ ხარ მართლაც ის, მეფის ასული?
თამარმა თვალებში უბრალოდ ჩახედა მარკუსს.
– ვაიმე!!! შენ რა, თამარ მეფე ხარ?! – წამოხტა მარკი საწოლიდან.
– კარგი დამშვიდდი.
მარკი მაინც ვერ მშვიდდებოდა, გული უბაგუნებდა.
– დაჯექი – უთხრა თამარმა მბრძანებლურად.
მარკი ამჯერად დაემორჩილა.
– ჰო მე ვარ. გიორგის ასული, მეფე თამარი.
თვალები დახარა.
– დიდი ხანია ასე არავის მოუმართავს ჩემთვის. მეც ოდესღაც შენნაირი ნიშნიანი უნდა ვყოფოლიყავი, დამეცვა წმინდა მიწები ბინძურებისგან. დავითის, ჩემი დიდი ბაბუის მერე მაქციები ჩვენს სამსახურში იყვნენ. ნადირობდნენ სისხლისმსმელებზე.
მშობლებს არ ვუჯერებდი და გამოვიპარე ერთ–ერთ ნადირობაზე. გამოქვაბულების დიდი სისტემა ვიპოვეთ, ზუსტად იქ მიკბინა ერთ–ერთმა საკმაოდ მოხუცმა ვამპირმა და გადავიქეცი.
გამეფების მერე გადავწყვიტე გამაგრებული ქალაქის აშენება იმ ადგილას. ჩემს ახალ ბუნებას რათქმაუნდა ყველას ვუმალავდით. ჩემი ბიძაშვილი–დემეტრე ვერ გამეფდა, დედამისს მაქციამ უკბინა, როდესაც ის მასზე ორსულად იყო. დემეტრეს უფროსი და ჰყავდა – ელენე, ზუსტად მისი შთამომავლები არიან დღევანდელი ნიშნიანები. დემეტრეს ვუყვარდი, თანაც ძალიან. მას უნდოდა ჩემი გამეფება და დახმარება მმართველობისას. ჩემი მოახლისგან ორი შვილი შეეძინა, რუსუდანი და ლაშა–გიორგი. იცი, მაქციები ზოგადად ძალიან თავშეუკავებელნი არიან. ორივე ბავშვი ჩემს შვილებად ვაღიარეთ. ხალხი რათქმაუნდა ვერაფერს ხვდებოდა. ამასობაში ორი ქმარი გამოვიცვალე, გიორგი რუსმა ვერ აიტანა ჩვენი სამეფო კარის უცნაურობები და კონსტანტინოპოლში დააპირა გაქცევა, გზად ჩვენმა მაქციებმა მიხედეს. დავითი მეხმარებოდა, ყოველთვის, მასაც ვუყვარდი, ოღონდ როგორც და. ჩვენ ოთხივე ხომ ერთად გავიზარდეთ.
პაუზისა და ღიმილის მერე დასძნა.
როგორ მახსენდება ჩვენი ბავშვეობა, მეფის კარზე პატარები ვიზრდებოდით და ვერთობოდით: მე, დავითი, დემეტრე და ელენე. ელენე ყველაზე უფროსი იყო, პირველი მას გამოესახა გულზე ავგაროზი, მერე დემდეტრეს დაეწყო მაქციური მიდრეკილებები, ნიშნის გამოსახვის გარეშე. სავსე მთვარეზე ცუდად ხდებოდა, ოფლი ასხამდა. მთლად მაქვცია არ იყო, მაგრამ არც ადამიანი იყო. ბევრს ვნერვიულობდით და ამიტომაც მინდოდა ყოველთვის სიარული “ბინძურებზე” სანადიროდ. შემდეგ მე გამომესახა არწივი და რამოდენიმე კვირის შემდეგ ვამპირმა მიკბინა. ამის შედეგად უდიდესი ძალა მომეცა, ამ დროს დავითი სულ ჩემთან იყო. მამხნევებდა, მეუბნებოდა რომ მე მაინც მე ვარ.
თავიდან საერთოდ ვერ ვიკავებდი თავს.
ბევრი ვინმე შემომაკვდა, ბოლოს უბრალოდ ტყვეები მოჰყავდათ ჩემს გამოსაკვებად.
რამოდენიმე წელი დამჭირდა ყველაფერი რომ მესწავლა.
მამაჩემმა ეს ვერ გადაიტანა. უფროსი ძმაც მაქციამ იმსხვერპლა, ძმისშვილიც ნახევრად მაქცია იყო. დიდი არეულობა დაიწყებოდა ქვეყანაში, დემდეტრეს ბრძნული რამ რომ არ მოეფიქრებინა. მეფე მე გავხდი, დემეტრე და დავითი მეხმარებოდნენ. ელენე დედოფალი ვერ გახდებოდა, უკვე ორი შვილი ჰყავდა, იგი უბრალოდ ჩვენთან იყო.
რათქმაუდნა არ იყო აღფრთოვანებული იმ იდეით რომ თვითონ ყველაზე უფროსი და თანაც წმინდა სისხლ შენარჩუნებული არ გამეფდა. მაგრამ მე ძლიერი ვიყავი. ყველაზე ძლიერი. ყვეალმ იცოდა ეს და ამიტომაც არ ჰქონდათ პრეტენზია.
გავიდა ხანი. საქართველო ერთ–ერთი მოწინავე ქვეყანა იყო. ნადირობას ჩვეულებრივად ვაგრძელებდით, მაგრამ ყოველ მოკლულ ვამპირთან ერთად ჩემი გული უფრო და უფრო მძიმდებოდა, მეგონა რომ ჩემს ნაწილს ვკლავდი.
დემეტრემ მალე იგრძნო ეს, მოგვიანებით დავითმაც. მალე ნადირობა შევწყვიტეთ და ვამპირებიც მომრავლდნენ. არ ვიცოდი რა მექნა, მინდოდა რომ იმათ უბრალოდ ეცხოვრათ, თვითონ ვცდილობდი ცხოველების სისხლის სმას და რამოდენიმე თანამოაზრეც გავიჩინე ვამპირებს შორის.
მაგრამ ყველა არ ფიქრობდა ჩემსავით. ზოგი ვაპირი უბრალოდ მომთაბარეა, არანაირ წესებს არ ემორჩილება და არაფრის გაგონება არ სურს.
ერთ ერთმა ასეთმა ელენე მოკლა.
ელენეს შვილებმა ეს ვერ გადაიტანეს. სამი იყვნენ: ჰერაკლე, მედეა და ლუი. სამივეს სხვადასხვა ნიშანი ჰქონდა, აშკარად გამოკვეთილი. სამივე ვერ იტანდა ვამპირებსა და ჩემს პოლიტიკას.
ერთხელაც მოუნდათ ძალაუფლების ხელში ჩაგდება და დიდი არეულობა გამოიწვიეს…
სასახლეში ბრძოლის დროს ჰერაკლემ დემეტრე მოკლა, ლუიმ კი დავითი. მედეა ჩემსკენ გამოუშვეს, მაგრამ იგი ვერაფერს გახდა. მე მოვკალი.
პაუზა.
მთელი ისტორიის მანძილზე, ამის შემდეგ ცდილობდნენ ისინი დემეტრეს შთამომავლების განადგურებას, მასთან ერთად კი ქართული სახელმწიფოებრიობის.
და ეს ძალიან კარგად გამოუვიდათ. არ შეარჩინეს “ბილწსისხლიანებს” ქართული მიწა.
ყოველ ნიშნიანს თავისი ბუნების შესაბამისად უჩნდება შესაბამისი გვარისაკენ მიდრეკილება, შესაბამისი ნიშანი გულზე. ნიშნიანს შეიძლება სულაც არ ჰქონდეს არანაირი გამოვლინება თავისი ბუნებისა. ან პირიქით, შეიძლება ზედემტად ჰქონდეს და ამან მის გონებაში ცვლილებები გამოიწვიოს. ძნელია დიდი ძალის კონტროლი, განსაკუთრებით თუ არავინ გიხსნის, რა გჭირს. ბევრი ჩვენგანი მოხვედრილა საგიჟეთში, ბევრი დაუწვამთ კოცონზე, როგორც ერეტიკოსი. ამიტომაც დადიან ნიშნიანები, ეძებენ თავისიანებს, ჩვენს წიააღმდეგ ბრძოლაში ჩასართავად.
არც ისე ბევრნი ვართ დარჩენილნი.
მალე მოგვიღებენ ბოლოს.
ხელოვნების მოყვარულის ბლოგი 